ClaudicatioNet Jaarcongres 2016 - deel 2
01 april 2016
Iedereen een MSc?
De recente VHVL nieuwsbrief riep bij mij een aantal vragen op. Voor wie deze brief niet meer helder op het netvlies staat:
"De update van het Beroepsprofiel HVL-fysiotherapie is in volle gang. In dit document is het van belang het domein van de HVL-fysiotherapie te duiden. We hebben niet alleen te maken met cliënten bij wie de HVL-aandoening de belangrijkste stoornis of beperking vormt binnen de fysiotherapeutische werkdiagnose, maar ook met factoren die de (kans op een) HVL-aandoening beïnvloeden, met cliënten met een chronische aandoening vaak met comorbiditeiten, en met verschillen in complexe en niet-complexe zorg. Binnen de fysiotherapeutische behandeling vergt dit specifieke benaderingsmethoden zoals 'shared decision making', motiverende gespreksvoering en het aanleren van adaptie strategieën. En dat alles veelal toegepast binnen een multidisciplinaire samenwerking in de gehele transmurale keten. Daarnaast is het van belang in het beroepsprofiel de kennis en competenties te beschrijven op niveau 7 van het European Qualification Framework (EQF7) ofwel op Masterniveau. Ter vergelijk het beroepsprofiel van de algemene fysiotherapie is beschreven op EQF6 niveau. Het aangepaste beroepsprofiel HVL-fysiotherapie zal de komende maand gestuurd worden naar klankbordgroep leden met wetenschappelijke kennis van het HVL-kennisdomein en/of kennis op (Master)onderwijs gebied."
Wat mij opviel: Wat een ingewikkelde zinnen / taalgebruik en waarom een MSc en waarop is deze wens (toekomstige eis?) gebaseerd??
Dat er fysiotherapeuten zijn die zoeken naar "verdieping op het gebied van methodologie en ...." is fantastisch en brengt de fysiotherapie als geheel op een hoger plan. Als dit volgt uit een intrinsieke motivatie van een individuele fysiotherapeut is dit lovenswaardig en verdient dit respect.
Maar even terug met de voeten op de vloer; fysiotherapeuten zijn, net als chirurgen, ook gewoon doeners. Persoonlijk vind ik het afdwingen van een beroepsprofiel op Master-niveau om multimorbide patiënten te behandelen hetzelfde als een verplicht proefschrift voor chirurgen. En met een dergelijke eis zouden we binnen de chirurgie een hele grote groep (de meerderheid) uitstekende handwerkers, chirurgen pur sang, onterecht diskwalificeren cq. buiten spel zetten. Denkt de VHVL dat deze niet gepromoveerde chirurgen geen wegen kennen om ook zonder de methodologie van onderzoek en statistiek artikelen volledig te doorgronden en toch de juiste beslissingen te nemen?
En zijn de genoemde 'benaderingsmethoden zoals ....' niet al van toepassing op de meeste ClaudicatioNet-therapeuten? Of anders gezegd, zijn die verbonden met een MSc? Shared decision making, motiverende gesprekvoering en het leren van adaptie-strategieën zijn zaken die een HBO opgeleide fysiotherapeut gewoon zou moeten leren in zijn basisopleiding.
De nieuwsbrief gaat verder:
"Een Beroepsprofiel HVL-fysiotherapie is voorwaarde voor erkenning als verbijzondering (specialisten deelregister). Argumenten om verbijzonderde HVL-fysiotherapeuten op te leiden zijn: een toenemende vraag naar HVL-fysiotherapeuten; een toenemend aantal (en vraag naar) Masteropgeleide fysiotherapeuten; een betere profilering van de HVL-fysiotherapie; een toenemende body of evidence waarop de HVL-fysiotherapeut zijn klinische besluitvorming en behandeling baseert. Een erkende specialisatie zal een toestroom van fysiotherapeuten teweegbrengen die zich in willen schrijven voor een master (modulaire) opleiding op het gebied van de HVL-fysiotherapie. Een Master HVL-fysiotherapeut wordt opgeleid om verdiepende kennis op te doen op het HVL-kennis domein en op het gebied van methodologie en wetenschappelijke oriëntatie. Daarnaast om competenties op het gebied van samenwerking, communiceren en organiseren verder te ontwikkelen en toe te kunnen passen. Verder om een bijdrage te leveren aan praktijkgericht onderzoek en om wetenschappelijke literatuur te interpreteren, te vertalen en te implementeren in de dagelijkse praktijk."
Hoe ziet u dit als fysiotherapeut? En nu vraag ik niet alleen vanuit uzelf te denken, maar wat is goed voor de beroepsgroep als geheel. Is dit verzoek haalbaar? Wenselijk? Te bekostigen?
En is er echt een toegenomen vraag naar Masteropgeleide fysiotherapeuten? Waar blijkt dat uit? Wel eens een patiënt meegemaakt die specifiek om een MSc fysio vroeg? En als we alle huidige fysiotherapeuten op master-niveau willen tillen (waar een deel echt niet aan zal kunnen voldoen), zijn we dan niet eigenlijk bezig met een (verdere) devaluatie van de master status in Nederland?
En dan de argumenten verdiepende kennis op inhoud, methodologie en wetenschappelijke oriëntatie. Vanzelfsprekend zal in een master-opleiding verdiepende kennis worden overgedragen, maar die verdieping is niet voorbehouden aan de master-opleiding zelf. En ik vraag mij af, met de voordracht van prof. Miedema nog vers in het geheugen, of de gigantische stroom aan wetenschappelijke output die per uur wordt gegenereerd in de wereld, nog wel door een individuele master, beoordeeld kan cq. hoeft te worden. Kunnen we daar anno 2016 voor de fysiotherapie (inter-)nationaal niet iets slimmers op bedenken? Dokters werken bijvoorbeeld al jaren met 'up-to-date', Webbased, laagdrempelig, betrouwbaar, direct antwoord op relevante klinische vragen. Zou het niet veel efficiënter zijn samenwerking te zoeken met internationale wetenschappelijke verenigingen. De beschikbare evidence door Masters (!) te laten beoordelen en in begrijpelijke taal om te laten zetten (CAT/CAL). Voor een fractie van de kosten van een kamerbrede MSc-opleiding kunnen deze richtlijnen vervolgens in het Nederlands worden vertaald. Anno 2020 zal het vervolgens zeker mogelijk zijn deze kennis en de toepassing daarvan te toetsen en de uitkomsten daarvan transparant te maken voor bijvoorbeeld uw wetenschappelijke beroepsvereniging. 'Underperformers' kunnen vervolgens gericht worden bijgeschoold en/of door beroepsgenoten middels intervisie ondersteuning worden geboden.
Een verbijzondering voor de HVL-FT is een goed idee. Als een groep aantoonbaar geschoolde fysiotherapeuten, transparant een kwalitatief goed zorg-product neer weet te zetten, is dat bijzonder en verdient dat navenant een passende vergoeding. Maar in mijn ogen schiet de eis die daarbij wordt geopperd (een post-HBO master) het doel voorbij. Sterker, met deze eis ontneem je veel enthousiaste/goede fysiotherapeuten werk en help je de patiënt eigenlijk ook niet verder. Want is ooit aangetoond dat een MSc fysiotherapeut betere zorg levert?
Waar het de MSc verpleegkundig specialist aangaat heb ik enig recht van spreken (ik was in de afgelopen 15 jaar leermeester van 5 master studenten). Wat mij opviel is dat bij een master opleiding een pak werk wordt meegeleverd waar de relevantie voor de dagelijkse praktijk op zijn zachtst gezegd betwijfeld kan worden. Reflectieverslagen, 360 graden feedback, korte praktijk beoordelingen, multi-scource feedback, maatschappelijke produkten, etc... Daarbij vraagt de opleiding veel tijd (20 uur/week) en daarmee (voor de fysiotherapeut al dan niet met gezin) een soms onoverkomelijke inkomstenderving.
Kennis kan je ook tot je nemen door op (de op bovenstaande wijze tot stand gekomen) richtlijn gebaseerde scholing (zoals wij bijvoorbeeld vanuit ClaudicatioNet leveren). Naar mijn mening wordt het veel belangrijker om die scholing te sturen, opgedane kennis te toetsen en daar consequenties aan te verbinden (onvoldoende en je hebt een probleem) dan een utopie na te streven waarin iedere fysiotherapeut de beschikbare wetenschappelijke literatuur zelf tegen het licht houdt. Academici die zelf geen of nauwelijks patiënten behandelen noemen dat dan weer kookboek-geneeskunde. So what? Als je een goed kookboek hebt en werkt met goed materiaal en de juiste ingrediënten staat er 's avonds een uitstekend bord eten op tafel.
Waarom niet inzetten op strak georganiseerde netwerken, op op de doelgroep toegespitste opleiding en training, op het transparant tonen van resultaten, op het gericht bijscholen van underperformers, kortom: de ClaudicatioNet-aanpak. Dan kun je in je dagelijkse werk de lat steeds hoger leggen. En als je dat niet doet, zul je op een zekere dag merken dat die lat buiten jou om hoger is gelegd en je er niet meer overheen komt; dat is het moment dat 'we' vinden dat je geleverde zorg tekort schiet. Op dat moment ben je zelf weer aan zet!
KNGF/CKR en Keurmerk fysiotherapie
Ten slotte wil ik mij als buitenstaander over nog een zorg aangaande uw beroepsgroep uitspreken. Van heel dichtbij heb ik in de afgelopen vijftien jaar mogen meemaken hoe door 'anderen' is besloten doelmatige zorg steeds lastiger bereikbaar te maken voor patiënten uit de vaak lagere socio-economische klasse. Van 9, naar 12, 14 en thans zelfs 20 sessies uit een (te) vaak niet beschikbaar AV-pakket heeft in (te) veel gevallen geleid tot niet behandelen of veel duurdere invasieve interventies. Dat tij lijkt zich nu voor de patiënt met claudicatio intermittens ten goede te keren. Zeker gezien de meest recente uitlatingen van de Minister van VWS verwacht ik dat per 1 januari a.s. gesuperviseerde looptherapie weer in het basispakket zit.
Maar er is meer wat voor u als fysiotherapeut de komende jaren geregeld moet gaan worden. En daarom maak ik mij zorgen om de perikelen rond de twee vigerende kwaliteitsregistraties.
U, als individuele fysiotherapeut, betaalt de komende jaren letterlijk en figuurlijk de prijs voor het tolereren van twee kwaliteitsregistraties. Beide clubs zullen tijd en energie (uw contributie) moeten steken in de lopende (en komende?) rechtsza(a)k(en). Uw contributie gaat dit financieren. Daarnaast moeten beide registers investeren in dezelfde zaken, betaalt u als groep dubbele overhead, etc. etc.
Nog los van de dubbele accreditatie-aanvragen (en kosten) waarmee aanbieders van opleidingen zich geconfronteerd zien, die weer verdisconteerd gaan worden in de door u betaalde cursuskosten. En wat als zorgverzekeraar A de eisen van register X voldoende acht. Gaat register Y uit levensbehoud dan nivelleren over de rug (letterlijk misschien) van de patiënt?
Dit is op zijn zachtst gezegd een onwenselijke situatie. Zeker gezien het feit dat naast claudicatio intermittens mogelijk andere, prima door een fysiotherapeut te behandelen aandoeningen, doelmatiger (en dus beter) behandeld kunnen worden. Daar moet de focus op worden gelegd, daar moet door de knappe koppen en bestuurders van beide kampen energie in worden gestoken.
Ik heb mijn hoop gevestigd op de kopstukken van zowel het keurmerk fysiotherapie als het KNGF / CKR. In de hoop dat zij bereid zijn zowel de persoonlijke als inhoudelijke verschillen te bespreken en gezamenlijk te komen tot een voor u sterke(re) beroepsvereniging met één kwaliteitsregister. Want dat verdient u en heeft u ook hard nodig de komende jaren!
Tot ziens op het jaarcongres 2017!
uw voorzitter