Een val met veel impact
19 juli 2021
Het lijkt soms zo simpel. Je valt, breekt wat en binnen een paar maanden ben je weer hersteld, toch? Maar dat het breken van een bot soms een veel grotere impact heeft, daar staan we niet altijd bij stil. En als het niet zo eenvoudig is, dan is het heel fijn als patiënten daar de juiste hulp bij krijgen.
Zo kwam er laatst een vrouw van 70 op de fractuurpoli met een gebroken bovenarm. De afgelopen jaren liep ze al wat minder stabiel en maakte gebruik van een wandelstok. Daarmee voelde ze zich veiliger. Maar de stok had helaas geen val kunnen voorkomen. Ze was met de trein op bezoek geweest bij een vriendin. Na een intensieve middag arriveerde de trein weer in haar woonplaats en liep ze wat minder oplettend de stationstrap af. Ze miste de laatste trede en viel met een met een harde klap op de grond. Het gevolg: een gebroken bovenarm.
Op de fractuurpoli behandelde ik haar gebroken bovenarm. Daarnaast heb ik ook een Dexa-scan uitgevoerd om te zien of ze ongemerkt afwijkingen in haar botten had en een verhoogd risico liep op een volgende botbreuk, bijvoorbeeld door osteoporose, een aandoening die broze botten veroorzaakt en veel voorkomt bij vrouwen op haar leeftijd. Uit de uitslag bleek dat ze een verhoogd risico op een volgende botbreuk, omdat ze inderdaad osteoporose én een ingezakte ruggenwervel had. De uitslag kwam voor de vrouw als een donderslag bij heldere hemel, want ze had helemaal geen klachten had ervaren van haar botten. Achteraf gezien had ze wel gemerkt dat ze wat kleiner was geworden, omdat ze de laatste tijd niet meer bij de bovenste plank van de keukenkastjes kon. Maar ze had niet kunnen vermoeden dat dit een signaal van een aandoening kon zijn.
Gelukkig is er een behandeling die de kans op botbreuken verkleint, maar daarvoor moet ze wel minstens 5 jaar ‘aan de pillen’ en ook nog meer zuivel gebruiken en meer bewegen. Dit wil ze allemaal best wel doen maar hoe? Haar arm is na het herstel nog niet wat het zou moeten zijn. Ze ervaart nog pijn en ze voelt zich beperkt in haar beweging. En meer bewegen vindt ze nu nog enger dan voor de val. Het helpt ook niet dat ze minder goed ziet doordat ze staar heeft, waar ze nog voor geopereerd moet worden.
Als haar verpleegkundig specialist licht haar zo goed mogelijk voor en begeleid ik haar bij de behandeling en het maken van bot-gezonde keuzes. Dat helpt al heel wat. Ze wil alleen heel graag weer met de trein naar haar vriendin maar durft niet. Extra hulp bij veilig meer bewegen en het voorkomen van vallen zou veel voor deze vrouw kunnen betekenen. Aan haar motivatie ligt het niet. Ze wil er alles aan doen om zo lang mogelijk zelfstandig te blijven!
Deze vrouw zou ik het liefst doorsturen naar een gespecialiseerde fysio- of oefentherapeut, omdat juist zo’n therapeut haar zoveel kan bieden. Maar in haar directie woonomgeving is er nu nog geen passende zorg. En met het openbaar vervoer naar een therapeut die met haar kan werken aan valpreventie is voor haar echt een stap te ver.
Op 5 oktober en 10 november krijgen fysio- en oefentherapeuten de kans om zich te specialiseren in Osteoporose, vallen en breken. Ik hoop van harte dat veel therapeuten deze specialisatie gaan doen en ik deze vrouw dan kan doorverwijzen naar een gespecialiseerde therapeut vlakbij huis. Het kan voor haar zoveel betekenen.
Noot: De casus van deze mevrouw is fictief, maar gebaseerd op vergelijkbare patiënten.